Islamino.NL De weg naar Al-Firdaws
Een aangrijpend verhaal van het berouw van een zondaar
De verteller van het verhaal zegt:
“Mijn vriend is echt veranderd. Zijn kalme en onverstoorbare gelach voel je in je oren zoals je de briesjes tijdens de vroege ochtendgloren voelt en het was vroeger losbandig en verdorven gelach dat in de oren beukten en de gevoelens kwetsten. Zijn beschaamde blikken stralen schoonheid en zuiverheid uit en het waren vroeger gewaagde en onbeschofte blikken. Zijn woorden komen gewogen uit zijn mond, terwijl hij vroeger zijn woorden hier en daar strooide, ze raakten de ene persoon en beledigden de ander. Hij toonde geen zorg, noch belangstelling voor zijn hufterige gedrag. Zijn gezicht kent een kalmte, is versierd met een baardje en afgebeeld met een stralenkrans, terwijl vroeger zijn gezicht gekenmerkt werd door nalatigheid en zorgeloosheid. Ik bekeek hem aandachtig en langdurig. Hij begreep wat in mijn hoofd ronddwaalde en vroeg mij: “Misschien wil je mij de volgende vraag stellen: ,,Wat heeft jou veranderd?”
Ik zei: “Inderdaad…, want de persoon die ik me in jou herinner, sinds ik jou voor het laatst zag, is heel anders dan nu.”
Hij zei knikkend: “Verheven is Hij die de toestanden doet veranderen…”
Ik vroeg heel nieuwsgierig: “Er moet hierachter wel een verhaal schuilen?”
Hij antwoordde: “Een verhaal dat elke keer als ik eraan denk mijn geloof in Allah, Die tot alles in staat is, doet toenemen. Een verhaal dat elke illusie overtreft, maar mij werkelijk is overkomen en de richtingsweg van mijn leven heeft veranderd. Ik zal jou het verhaal vertellen.”
Hij keek me aan en zei: “Ik was een keer in mijn auto rijdend in de richting van Cairo en bij een brug die naar een dorp leidde, werd ik verrast door een koe die rende over de weg met achter haar een kalf. Ik raakte overstuur en zonder dat ik daar erg in had lieten mijn handen het stuur los, totdat ik in de diepte van de rivier belande. Smachtend naar adem stak ik mijn hoofd uit en de gedachte dat ik zou sterven raasde door mijn hoofd.
In een paar momenten -waarschijnlijk seconden- flitsten langs mijn hoofd snelle en ononderbroken beelden. Het waren de beelden van mijn reuskleurig leventje met al zijn tijdverspillingen en losbandigheden. Mijn verleden toonde zich aan mij als een angstige spook en de compacte duisternis omsingelde mij. Ik voelde dat ik zonk in donkere en afgelegen grotten. Ik schrok wakker en schreeuwde een zachte kreet die amper te horen was… O mijn Heer… Ik draaide mij om mijn as en ik smeekte om bescherming, niet tegen de dood, waarvan ik al zeker was dat die zou intreden, maar tegen mijn zonden die mij omringden en mij benauwden. Ik voelde mijn hart sneller kloppen en begon de angstige spoken om me heen van me af te slaan. Ik vroeg onafgebroken vergiffenis aan Allah, voordat ik Hem zou ontmoeten. Ik voelde een zware druk rondom mijn lichaam, alsof het water in muren van ijzer waren veranderd en ik besefte me dat het einde naderde. Ik sprak de geloofsgetuigenis uit en begon me voor te bereiden op de dood.
Ik bewoog mijn arm en voelde een leegte. Een leegte die leidde naar de buitenkant van de auto. Op dat moment realiseerde ik me weer dat één van de ramen van mijn auto kapot was. Allah had gewild dat hij brak drie dagen geleden tijdens een incident. Ik sprong zonder na te denken van mijn plaats en duwde mezelf door deze leegte. Het licht vulde zich in mijn ogen op en plotseling was ik uit mijn auto. Ik keek door mijn opgezwollen ogen en zag een menigte van mensen staand langs de rivier. Ze mompelden geluiden die ik niet kon verstaan. Toen zij mij zagen, daalden er twee van hen naar beneden en hezen mij naar het droge.
Ik stond versteld wat er zich rondom mij had afgespeeld. ongelofelijk dat ik van de dood was ontsnapt en mij tussen de levenden bevond. Mijn aandacht ging nu vooral uit naar mijn zinkende auto. Ik droomde over mijn oude leven dat nu opgevangen zat in die auto. Ik droomde dat hij stikte en langzamerhand stierf. Mijn oude leven stierf en werd voor mijn ogen begraven. Ik ben ervan verlost en eruit weten te komen. Eruit gekomen als een nieuwgeborene. Ik voelde een sterk verlangen om ver weg te rennen van deze plek waar ik mijn verdorven verleden heb begraven.
Ik kwam thuis aan als zijnde een andere persoon dan die daarvoor het huis verliet. Ik stapte mijn kamer binnen en mijn ogen vielen ten eerste op de foto’s aan de muren van enkele zangers en danseressen. Ik begon haastig de foto’s te verscheuren. Vervolgens plofte ik op mijn bed, voor het eerst in mijn leven huilend van spijt die ik voelde vanwege het schenden van de rechten van Allah. Ik huilde tranen met tuiten en mijn lichaam begon hevig te beven. Terwijl ik mij in deze toestand bevond, hoorde ik de gebedsoproep luid in de hemel, alsof ik het voor het eerst hoorde. Ik stond meteen op en ging de wassing verrichten. Na het gebed verricht te hebben in de moskee, toonde ik mijn berouw in het openbaar en vroeg constant Allah om mijn zonden kwijt te schelden. Ik smeekte Hem om mijn overtredingen uit te wissen en mijn tekortschietingen jegens Hem te vergeven. Sindsdien ben ik zoals je me nu ziet.”